ကောင်းကင်ပျောက်တဲ့ ကြယ်

ဘယ်သူမှမိုးမချုပ်ခင်

မျက်လုံးတွေကအစ နှုတ်ဆိတ်လိုက်ကြရမယ်

ကိုယ်တို့နှစ်ဦးသားရဲ့တေး

ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဝေးကြပါစို့ကွယ်။

ကြွေသွားတဲ့ပန်းက ပြန်မပွင့်ခဲ့ဘူး

ရွေ့သွားတဲ့တိမ်က ပြန်လှည့်မလာဘူး

ထွက်ခွာခုတ်မောင်း ရထားကလည်း

ဘူတာရုံလေးဆီ ပြန်ရောက်မလာခဲ့ဘူး။

အဲဒီလိုနဲ့ တံခါးတွေပိတ်ပစ်ကြတယ်။

ဒဏ်ရာဆိုတာ စိတ်မှာပွင့်လာတဲ့ နူးနူးညံ့ညံ့ပန်းပွင့်

တနင့်.. နက်နက်ကို မွှေးခဲ့ပါရဲ့။

ဘယ်ဥယျာဉ်ထဲကိုမှ ဝင်ခွင့်မရှိခဲ့တာပဲကွယ်

ကိုယ့်ဒဏ်ရာကိုယ်ကြောင်း အိပ်မက်တွေပါပြောင်းကြရုံ။

တွေးခဲ့.. တွေ့ခဲ့.. တွေခဲ့..

နောက်ဆုံးတော့လည်း.. နေခဲ့တယ်။

 

သူရဿဝါ
၁၈ - နိုဝင်ဘာ - ၂၀၀၈
Image source; Dreamstime.com