က်ေနာ္နဲ႔ ဂြတီးဂြက်မ်ား (၆)

က်ေနာ္နဲ႔ ဂြတီးဂြက်မ်ား (၆)

            က်ေနာ္ႀကံဳရတဲ့ ဂြတီးဂြက်ေလးေတြအေၾကာင္း ေရးလာတာ အပိုင္း (၆)အထိ ေရာက္လာပါၿပီ။ စၿပီးေရးတုန္းက SBTV လိုမ်ိဳးရယ္ရမွာမဟုတ္ေပမယ့္ ေတြးၿပီးၿပံဳး႐ံုေလာက္ကေလးၿပံဳးမိတယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္ပါတယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့ေပမယ့္ အားလံုးက ရယ္ရတယ္လို႔ေျပာၾကတဲ့အတြက္လည္း ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္လည္း အမ်ားႀကီးမဟုတ္ရင္ေတာင္ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရယ္ရမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

 ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခဏတျဖဳတ္ …..

            ဒီဇာတ္လမ္းမွာ က်ေနာ္ဂြက်ရတာကေတာ့ စုဘူးထဲက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာ ညီစိမ္း(ခ)သိုးမဲ ရဲ႕ ပေယာဂမကင္းပါဘူး။ သူေရးတဲ့ကဗ်ာေၾကာင့္ က်ေနာ္ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးႀကံဳရတာျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ပံုကေတာ့ …… စုဘူးထဲမွာ ညီစိမ္းခဲ့တဲ့ “စာ႐ြက္အိုရဲ႕ငို႐ိႈက္သံ ” ဆိုတဲ့ကဗ်ာကို က်ေနာ္ဖတ္မိတယ္။ အဲဒီကဗ်ာထဲက စာပိုဒ္ေလးတစ္ပိုဒ္ကို က်ေနာ္က သေဘာက်သြားပါေလေရာ။ ကဗ်ာစာသားနဲ႔ သူဖန္တီးထားတဲ့ပံုသ႑ာန္ကလည္း ႏွစ္သက္ခ်င္စရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီ စာပိုဒ္ေလးက ဒီလိုပါ။

..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
      ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
      ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
ငါ့..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..
 .. ကိုယ္..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
  ..... ငါ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....

..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
   ... ..... ခ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
 ... ..... ... .....  ..... ..... ဏ..............

. ..... ..... ... .....တ..... ..... .....  .....
 ... .....ျဖဳတ္..... ..... .....  ..... ..... ..... .

..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....

...... .....ေပ်ာက္..... ..... .....  ..... .....
 ....... ..... ..... ..... ..... ..... ဆံုး..... ....
 ... ... ..... .....သြား..... ..... .....  ..
 ... ........ ..... .......... .....တယ္ ..
 ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....

            အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က အဲဒီအပိုဒ္လိုက္ႀကီးကို Copy လုပ္ၿပီး က်ေနာ့္ GTalk ရဲ႕ Custom Message မွာ တင္ထား လိုက္ပါတယ္။ ျပႆနာက အဲဒီမွာစေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ Friend List ထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေျပာင္စပ္စပ္နဲ႔ လာေမးပါေလေရာဗ်ာ။

            “ကိုႀကီး ….. ကိုႀကီး”

            “ေဟ ….. ေအး ေျပာေလ ဘာတုန္းဟ”

            “ဟိုေလ …. သမီးတစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္လို႔”

            “ေအး ….. ေမးလဟာ”

            “ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခဏျဖဳတ္ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုေနတုန္း ဟိဟိ”

            “ဟမ္ ….. နင္ေနာ္ နင္ေနာ္”

            အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း လန္႔ဖ်န္႔ၿပီး Custom Message ကိုျပန္ၾကည့္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ ……. ညီစိမ္းရဲ႕ ကဗ်ာက “ငါ့ ကိုယ္ ငါ ခ ဏ တ ျဖဳတ္ ေပ်ာက္ ဆံုး သြား တယ္” ဆိုတဲ့ စာလံုးေလး (၁၁)လံုးပဲပါတာ။ ဒါေပမယ့္ ပံုစံတစ္ခု ထဲထည့္ေရးတာဆိုေတာ့ အ႐ွည္ႀကီးျဖစ္ၿပီး အျပည့္မေပၚဘဲ “ငါ့ကိုယ္ငါခဏတျဖဳတ္” အထိပဲေပၚေနတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္မေလးက က်ေနာ့္ကိုလာေနာက္သြားတာ။ တယ္ေလ ….. ငါ့ကိုငါခဏျဖဳတ္ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူးေဟ့ ….. ခဏခဏျဖဳတ္ၾကည့္ေနတာဟ လို႔ေျပာလိုက္ရရင္ မေကာင္းပဲ႐ွိေတာ့မယ္။ အဟဲ … က်ေနာ့္မွာျဖင့္ ႐ွက္လိုက္ရတာေလ။

 အင္တာနက္သံုးခ်င္လို႔

            က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ IT နည္းပညာရပ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းတိုးတက္ထြန္းကားလာတာနဲ႔အညီ ဒီပညာရပ္နဲ႔ က်င္လည္က်က္စားသူေတြ၊ ေလ့လာဆည္းပူးသူေတြလည္း မ်ားျပားလာပါၿပီ။ အရင္က Software Engineer တို႔ ၊ Network Engineer တို႔ဆိုတာ ႐ွားပါးပစၥည္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆိုရင္ မီးတိုက္သတ္ရင္ေတာင္ ကုန္မွာမဟုတ္တဲ့အေျခ အေနကို ေရာက္လာပါေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္အေတြးက ဒီေနရာအထိ ျပႆနာမ႐ွိေသးပါဘူး။ ျပႆနာ႐ွိတာက ဘယ္လို အေတြးစပဲရရ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္၊ ေပါက္တီးေပါက္႐ွာေတြးတတ္တဲ့ က်ေနာ့္ဥာဥ္ပါပဲ။ က်ေနာ္က ဘယ္လိုဆက္ၿပီး ေတြးမိသလဲဆိုရင္ ….

            ေနာက္ဆို အင္တာနက္ဆိုင္ေတြဟာ အခုကြမ္းယာဆိုင္ေတြေပါမ်ားသလို မွတ္တိုင္တုိင္း၊ လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ ေပါမ်ားလာေတာ့မယ္။ အဲဒီက်ရင္ က်ေနာ္တို႔လည္း အခုကြမ္းယာ လြယ္လြယ္ဝယ္စား ၾကသလို အင္တာနက္ကို လြယ္ လြယ္ကူကူ သံုးၾကေတာ့မယ္။ ဥပမာ …….

            “အစ္ကိုေရ …. က်ေနာ့္ကို အင္တာနက္ႏွစ္ရာဖိုးေပးပါ”

            “အမေရ …. က်ေနာ့္ကို Wimax နဲ႔သံုးရာဖိုး ….. တစ္ယာပိုေပးေနာ္ အဲေလ တစ္နာရီပိုေပးေနာ္”

            “ညီေလးေရ ….. အစ္ကို႔ကို MPT ေလးနဲ႔ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ဖိုး ေကာ္နက္႐ွင္ထူထူေလးေပါက္ေပးေနာ္ ဟဲဟဲ”

            “ညီမေလးေရ …. ကိုယ့္ကို Bagan ADSL နဲ႔ေဟ့ … Network Game ေလးပါတြဲမယ္ …. ေရာ့ အရင္တေခါက္ အင္တာနက္ေၾကြးသံုးရာ”

            “မာမြတ္ေရ …. က်ေနာ့္ကို အင္တာနက္ႏွစ္ရာဖိုး … ကဲပါ အေၾကြငါးဆယ္ဖိုးပါထပ္ထည့္လိုက္ …… ေကာ္နက္႐ွင္ ထူထူေလးေနာ္ … ဟိုဘက္က စြပ္ပရားတို႔ဆိုင္ေတာင္ သြားတာမဟုတ္ဘူး …. မာမြတ္ဆီလာတာ ဟင္းဟင္း”

            ဟဲဟဲ … က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္လာလိမ့္မယ္ထင္တာပါပဲ။ ဘယ္လိုလဲ လမ္းထိပ္မွာ အင္တာနက္ဆိုင္ ဖြင့္ၾကဦးမလား။

 အလုပ္ေလးတစ္ခုလိုခ်င္တာမ်ား

            ဟိုတေလာက က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တုန္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာ လာပါတယ္။ သူအလုပ္မလုပ္တာလည္းၾကာၿပီ။ သူ႔အိမ္ကလည္း အလုပ္မလုပ္ဘဲ အေလလိုက္ေနလို႔ ဆူေနၿပီတဲ့။ အလုပ္ ေလးတစ္ခုေလာက္ ျပန္လုပ္ခ်င္လိုက္တာတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးက ဝိုင္းၿပီးစဥ္းစားေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိေတာ္မူတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႔သူ႔အတြက္စဥ္းစားေပးတာက အေကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လို “က်ပ္” လႊတ္ရမလဲလို႔ စဥ္းစားတာပါ။ ခဏေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ထေျပာတယ္။ ေဆးလိပ္ကို မိန္႔မိန္႔ႀကီးခဲလို႔ …

            “မင္း…………….ကြာ အလုပ္ေလးတစ္ခုေလာက္လိုခ်င္တာမ်ား …. ဟဲဟဲ”

            ဟိုေကာင္ခမ်ာ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးျပင္ထိုင္ၿပီး ေမးရွာပါတယ္။

            “ဟ …. မင္း႐ွာေပးႏိုင္တယ္လား”

            “ေအး …. ႐ွာေပးႏိုင္တာေပါ့ကြ အခုေလာေလာဆယ္တင္ ငါ့ကိုအလုပ္တစ္ေနရာစာလြတ္ေနလို႔ ႐ွာေပးခိုင္းထား ေသးတယ္ မင္းနဲ႔ဆိုအေတာ္ေလာက္ပဲကြ”

            “ေဟ .. အေဟးေဟးေဟး ဟုတ္လား ေျပာစမ္းပါဦး ေျပာစမ္းပါဦး”

            “ဒီလိုကြာ မင္းလုပ္ရမွာအရမ္းလည္းသက္သာတယ္ မနက္ကိုးနာရီကေန ညေနငါးနာရီအထိပဲ ၿပီးေတာ့ တနလၤာ ကေန ေသာၾကာအထိပဲ သြားရမွာကြ စေန၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္လံုးပိတ္တယ္”

            “ေဟ ေအး …. မိုက္တယ္ဟ ဘယ္မွာလုပ္ရမွာတုန္း လခကေရာ ဘယ္ေလာက္လဲ”

            “ေအးကြ လခကလည္းအပ်ံစား တစ္လကို ကိုးေသာင္းခြဲေတာင္ရမွာေဟ့ … ဘယ္မွာလုပ္ရမွာလဲဆိုေတာ့ …. အင္း … ယဥ္ေက်းမႈဦးစီးဌာနေလ သိတယ္မဟုတ္လား အဲ့ဒီမွာဗ်ား အဲဒီမွာ”

            အမေလးေလး ….. ဟိုေကာင္ျဖစ္သြားလိုက္တဲ့ပံုမ်ား ေျပာမေနနဲ႔။ သူ႔ကိုယ္သူ တစ္လကိုးေသာင္းခြဲလည္းရဦး မယ္၊ တစ္ပတ္ကိုလည္း ငါးရက္ပဲဆင္းရမယ္၊ လုပ္ရမယ့္ေနရာကလည္း အိေျႏၵရရ ယဥ္ေက်းမႈဦးစီးဌာနဆိုေတာ့ ဝမ္းသာ ေနလိုက္တာေျပာမေနနဲ႔။ ဒါနဲ႔ ဝမ္းသာအားရ ဆက္ေမးပါတယ္။

            “ေအး….. ဒါေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ … ဒါေပမယ့္ ငါကအဲဒီမွာ ဘာလုပ္ရမွာလဲေျပာဦးေလကြာ”

            “ေဟးေဟး မင္းဘာမွ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္စရာမလိုဘူး မနက္ကိုးနာရီ႐ံုးေရာက္တာနဲ႔ မင္းသံမံတလင္းမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ ေလးလွဲေန႐ံုပဲ တစ္ေနကုန္ မင္းကို ပတၱလားလုပ္တီးၾကမွာေလ ဟီးဟီး” လဲဆိုေရာ ဆဲလိုက္တာမ်ားဗ်ာ …… အမ်ိဳးကိုစံု သြားတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေကာက္ၿပီး စူပြစူပြနဲ႔ ျပန္သြားပါေလေရာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဂြက်သြားပံုရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ေကာင္တစ္သိုက္က အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို တစ္ေနကုန္ေျပာၿပီး ရယ္လုိ႔မဆံုးေတာ့ဘူး။

                                                                                                သူရႆဝါ