ေဟာသည်တေခတ်လံုး နှင်း [၁၃]
- သူရဿဝါ -
ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့
လက်ေကာက်ဝတ်မှာ
နူးညံ့ြကင်နာတဲ့
မျက်ေစာင်းက တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ေနတာ။
အတင်းရုန်းတယ်၊
ဒါေပမဲ့ သိပ်ေပျာ်ေနတယ်။
ြမင်တယ်
ဟန်ေဆာင်ပန်ေဆာင်ေတွထဲ။
ေြကာင်လိမ်ေလှကားလိုပဲ
ေန့ေပါင်းေလးရာေကျာ်ဟာလည်း။
တေယာက်ကိုတေယာက်ဘယ်လို
ဘာသာြပန်မိြကသလဲ ခဏခဏ။
အြမဲဖတ်ရခက်တယ်၊
အြမဲနားလည်တယ်။
အချစ်ဟာ
အိမ်ေပါ်ထပ်က ပစ်ချခံေနရတဲ့ေြကာင်ကေလးပဲေပါ့အချစ်ရဲ့။
လွယ်ေတာ့မလွယ်ဘူးေလ
ဒါေပမဲ့ ရိုးသားရတာေပါ့လို့ေခတ်စကားထဲ မျက်လံုးဝိုင်းဝိုင်းေလးေတွ လည်ေနတာေပါ့။
ချစ်တဲ့အမှုက
ကမ္ဘာကိုပတ်ေနတဲ့ နှစ်ဦးသားမာဖလာေလးေပါ့။
တေရးနိုးတိုင်းအလွမ်းေတွခပ်ေသာက်လွန်းေတာ့
ေဆာင်းက
တဂျစ်ဂျစ်ြမည်ြပီး အရွဲ့တိုက်ြပီ။
ေသလိုက်ပါလားလို့
အိပ်မက်ထဲအထိ နှုတ်ခမ်းကေလးေထာ်ြပီးလိုက်ေြပာတာ။
ခက်ေတာ့ခက်တယ်၊
ကိုယ့်အတွက်လွယ်လွယ်ေလး။
နှင်းေတွြခံုြပီး
ြပံုးြပံုးြကီးအိပ်ေနလိုက်တယ်။
၂၉ - ဒီဇင်ဘာ - ၂၀၁၄
No comments:
Post a Comment